En bilinen ve görülen yaygın gelişimsel bozukluktur. Nörolojik nedenlerden kaynaklandığı düşünülmektedir. Kalıtımsal olabileceğine yönelik bulgular vardır ancak buna neden olan gen veya genler henüz bulunamamıştır. 6 aydan itibaren belirti vermeye başlar:

• Heceleri tekrar etmeme
• Etkileşim sırasında ebeveynlerle göz teması kurmama ve ebeveynlerin gülüşüne karşılık gülümsememe

Daha ilerleyen dönemlerde ise;

Genetik bir düzensizlik sonucu 21. kromuzom çiftinde fazladan bir kromozomun bulunmasına Down Sendromu denir. Her 800 doğumdan birinde görülen genetik bir anormalliktir ve belirli bir sebebi yoktur.

Down sendromu bir hastalık değildir ve kalıtsal değildir. Hafif veya orta seviye zihinsel ve fiziksel gelişim geriliğine sebep olur.

Öğrenme Güçlüğü, disleksi olarak adlandırılır ve bir engel türü değildir.

Asperger Sendromu’nda, tipik olarak otizmli bireylerde görülen sosyal ilişki ve iletişim sorunlarının yanı sıra sınırlı ilgi alanı görülür. Çok sınırlı konularda ve dar çerçeveli alanlarda derin bilgilere sahiplerdir. Bu nedenle bu çocuklara "küçük profesör" yakıştırması yapılır.

Zİhinsel gerilik genetik veya hastalık kaynaklı olarak gelişim dönemlerinde ortaya çıkan, çevreye uyum ve davranışlardaki bozulma ile birlikte olan, genel zihinsel fonksiyonların ortalamanın anlamlı derecede altında olması şeklinde tanımlanabilir.

Zihinsel yetersizliği olan bireyler soyut kavramları algılamakta güçlük çeker ve somut yaşantılara ihtiyaç duyarlar. Bu bireylerin diğer öğrencilerden ayrı olarak özel eğitim ile desteklenmesi gerekmektedir.

Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu okul öncesi dönem ve okul çağı çocuklarında belirgin hale gelen bir bozukluktur.

Bir türlü yerinde durmayan, hayallere dalan, düşünmeden davranan, dalgın, unutkan diye halk arasında nitelendirilmektedir.
Hiperaktivite, aşırı hareketlilik anlamına gelmektedir ancak bu terim DEHB olan çocukların tümünü iyi anlatan bir terim değildir.

Bazı çocuklarda en belirgin şikayet dikkat süresinin çok kısa olmasıdır.

İlk olarak 1877’de “aphasia voluntaria” olarak tanımlanmış. 1934’te “elektif mutizm” terimi kullanılmış. 1983’te selektif mutizm” terimi kullanılmaya başlanmış olan bu hastalık çocuğun bütünüyle konuşmayı reddetmesinden çok kaygısının arttığı ortamlarda konuşmamayı tercih etmesi olarak tanımlanabilir.